Zespół Aspergera

• noc­ne  mo­cze­nie na tle ner­wo­wym tr­wa­ją­ce od 3 lat
• nie­spo­koj­ny, ner­wo­wy, au­to­agre­syw­ny (ata­ki au­to­agre­sji kil­ka ra­zy dzien­nie), płacz­li­wy, de­pre­syj­ny, krzy­czą­cy
• prze­mę­czo­ny, za­bu­rze­nie czu­cia głę­bo­kie­go
• brak kon­cen­tra­cji
• nie cho­dził sam do szko­ły i po uli­cach.

Pierw­sze  se­sje by­ły na­sta­wio­ne na pra­cę z noc­nym mo­cze­niem. Po kil­ku za­bie­gach raz w ty­go­dniu, Syn za­czął mieć su­che no­ce i odzy­ski­wał pa­no­wa­nie nad nie­kon­tro­lo­wa­nym noc­nym mo­cze­niem.   Zda­rza­ły się dni w krat­kę, su­che i mo­kre. Ale in­ten­syw­ność noc­ne­go mo­cze­nia nie by­ła już tak upo­rczy­wa.

To co naj­bar­dziej rzu­ci­ło się w oczy w pierw­szych ty­go­dniach te­ra­pii, to fakt, że odzy­skał po­go­dę du­cha i uśmiech, z czym by­ło bar­dzo trud­no przed te­ra­pią.  Podś­pie­wy­wał pod no­sem,   otwie­rał się na roz­mo­wy, któ­re po­ma­ga­ły mu wy­ja­śnić je­go sy­tu­ację i pro­ble­my zdro­wot­no­-e­mo­cjo­nal­ne. Po­tra­fił prze­ana­li­zo­wać swo­je za­cho­wa­nia i zro­zu­mieć, że nie wszyst­kie są po­trzeb­ne czy słusz­ne.  Lecz jesz­cze nie po­tra­fił ich kon­tro­lo­wać.

W cią­gu 2 mie­się­cy syn po­ra­dził so­bie z nie­kon­tro­lo­wa­ny­mi  re­ak­cja­mi i emo­cja­mi.   Odzy­skał pa­no­wa­nie nad so­bą i wła­sny­mi  za­cho­wa­nia­mi .  Po raz pierw­szy  po­ja­wi­ły się ma­rze­nia sen­ne, wcze­śniej nie miał.  Le­piej za­czął spać, odzy­skał ener­gię i wi­tal­ność. Po­tra­fił prze­my­śleć  swo­je re­ak­cje, za­miast me­cha­nicz­ne­go re­ago­wa­nia na bodź­ce, sy­tu­acje.

Za­czął sam cho­dzić do szko­ły, po­tra­fił już zro­bić sa­mo­dziel­nie drob­ne za­ku­py.

Dal­sza część te­ra­pii by­ła ukie­run­ko­wa­na na wy­ci­sze­nie i ni­we­la­cję stre­su.

Syn uspa­ka­jał się, co­raz czę­ściej cie­szył z przyj­ścia do ga­bi­ne­tu. Lu­bił ten de­li­kat­ny do­tyk, zwłasz­cza w oko­li­cach gło­wy, zda­rza­ło się, że za­sy­piał na  te­ra­pii, głę­bo­ko wy­ci­szał. Na ostat­nim za­bie­gu po­czuł po raz pierw­szy cie­pło w no­gach.

Bar­dzo czę­sto po za­bie­gu i roz­mo­wie z te­ra­peut­ką spo­koj­nie sia­dał i odra­biał  lek­cje. Nie bun­tu­je się, wy­raź­nie prze­my­śla to, co usły­szał od Pa­ni Ewy.

Po 9 mie­sią­cach te­ra­pii 80 % no­cy za­li­cza się do su­chych , cza­sa­mi  zda­rza­ją się jesz­cze mo­kre noc­ne po dniu peł­nym np; nie­po­wo­dzeń i stre­su­ją­cych sy­tu­acji w od­czu­ciach Sy­na. Co­raz czę­ściej po­tra­fi obu­dzić się w no­cy i pójść do to­a­le­ty.

Ata­ki sa­mo­agre­sji są bar­dzo ła­god­ne i zda­rza­ją się ki­la ra­zy w ty­go­dniu.

 

Te­ra­pia od­by­wa­ła się też z ma­łą czę­sto­tli­wo­ścią – raz w ty­go­dniu po 45 mi­nut do 1 h,  a mi­mo to da­wa­ła po­zy­tyw­ne efek­ty.

Te­ra­pia tr­wa­ła  9 mie­się­cy.  W 7 mie­sią­cu te­ra­pii do­łą­czy­li­śmy bar­dzo ści­słą die­to­te­ra­pię i uło­żo­ną su­ple­men­ta­cję uzu­peł­nia­ją­cą. Po­łą­cze­nie  wspar­cia  na 3 płasz­czy­znach; me­ta­bo­lizm oraz  spo­łecz­no –e­mo­cjo­nal­na i neu­ro­lo­gicz­na ( tu wy­łącz­nie Te­ra­pia Bo­we­na ) w koń­cu  przy­nio­sło bar­dzo do­bry efekt. Pod­su­mo­wu­jąc,  te­ra­pia Bo­we­na przy­czy­ni­ła się do po­pra­wy zdro­wia chłop­ca a dzia­ła­nie ho­li­stycz­ne na wszyst­kich płasz­czy­znach – podło­żach przy­czyn ze­spo­łu Asper­ge­ra przy­nio­sło naj­lep­sze z moż­li­wych  re­zul­ta­tów.

Syn  do­stał szan­sę na by­cie „nor­mal­ny­m” dziec­kiem i czło­wie­kiem w swo­im ży­ciu. Z au­ty­zmem któ­ry nie znik­nie od tak, odzy­skał kon­tro­lę nas so­bą a to otwo­rzy­ło mu wie­le  dróg i da­je ty­le sa­mo moż­li­wo­ści co zdro­wym dzie­ciom.

Uwa­żam ja­ko ro­dzic i z ca­łym ser­cem re­ko­men­du­ję Te­ra­pię Bo­we­na ja­ko sku­tecz­ną  i uzu­peł­nia­ją­cą me­to­dę te­ra­peu­tycz­ną w przy­pad­ku ze­spo­łu Asper­ge­ra.

 

Te­ra­peu­ta – Ewa Mi­kla­szew­ska