Wprowadzenie

Tech­ni­ka Bo­wena – the Ori­gi­nal Bo­wen Tech­ni­que (w skró­cie Bow­tech) – jest me­to­dą te­ra­peu­tycz­ną HOLISTYCZNĄ, czy­li dzia­ła­ją­cą ogól­no­ustro­jo­wo. Ce­chu­ją ją: de­li­kat­ność, pro­sto­ta, nie­in­wa­zyj­ność, bez­pie­czeń­stwo, mi­ni­ma­lizm i nie­zwy­kła sku­tecz­ność.

Tech­ni­ka Bo­we­na to for­ma neu­ro­-mię­śnio­we­go prze­pro­gra­mo­wa­nia, wy­ko­rzy­stu­ją­ce­go pa­mięć ko­mór­ko­wą. Dzia­ła nie tyl­ko po­przez układ ner­wo­wy za­rów­no na po­zio­mie struk­tu­ral­nym jak i funk­cjo­nal­nym, przez sys­tem mię­śnio­wy i po­wię­zio­wy, ale tak­że przez układ lim­fa­tycz­ny i krą­że­nia. Jest to tech­ni­ka zna­na ze swej efek­tyw­no­ści w do­le­gli­wo­ściach we­wnętrz­nych, w pro­ce­sie re­ha­bi­li­ta­cji, jak i w pro­fi­lak­ty­ce zdro­wot­nej.

Tech­ni­kę Bo­we­na naj­pro­ściej moż­na okre­ślić ja­ko sys­tem in­for­ma­cji wy­sy­ła­nych do or­ga­nizmu pa­cjen­ta ze ści­śle okre­ślo­nych punk­tów cia­ła, prze­no­szo­nych w po­sta­ci wi­bra­cji po­przez układ ner­wo­wy do mó­zgu. Ten z ko­lei od­bie­ra je ja­ko bodź­ce do za­po­cząt­ko­wa­nia ogól­no­ustro­jo­wych pro­ce­sów na­praw­czych, przy­wra­ca­ją­cych or­ga­nizm do rów­no­wa­gi, czy­li naj­lep­sze­go, pier­wot­ne­go, wzor­co­we­go sta­nu zdro­wia.

Le­cze­nie za­cho­dzi tu na wie­le spo­so­bów. Roz­po­czy­na się od zre­lak­so­wa­nia or­ga­ni­zmu i prze­ję­cia do­mi­na­cji przez układ ner­wo­wy przy­współ­czul­ny. Oczysz­cze­nie or­ga­ni­zmu przez po­bu­dze­nie ne­rek oraz ukła­du lim­fa­tycz­ne­go. W dal­szej kon­se­kwen­cji na­stę­pu­ją pro­ce­sy re­ge­ne­ra­cyj­ne i wzmac­nia­ją­ce na­rzą­dów i po­szcze­gól­nych ukła­dów, co wią­że się z przy­wró­ce­niem im funk­cjo­nal­no­ści. Ma też miej­sce po­bu­dze­nie me­cha­ni­zmów obron­nych or­ga­ni­zmu, za­rów­no w sfe­rze fi­zjo­lo­gicz­nej, gdzie po­pra­wia się od­por­ność (wi­ru­sy, bak­te­rie, aler­ge­ny), jak rów­nież psy­chicz­nej i emo­cjo­nal­nej, gdzie pa­cjent uod­par­nia się na czyn­ni­ki stre­so­gen­ne.

Pod­sta­wo­wą ce­chą tej me­to­dy jest de­li­kat­ność, gdyż te­ra­peu­ta wy­ko­nu­je sub­tel­ne ru­chy na cie­le pa­cjen­ta, któ­re są od­czu­wal­ne, jed­nak bez­bo­le­sne. Wy­żej wspo­mnia­ne ru­chy są sto­so­wa­ne w ści­śle okre­ślo­nych punk­tach cia­ła, nie­ko­niecz­nie w re­jo­nach ob­ję­tych do­le­gli­wo­ścią, a jed­nak na te re­jo­ny sku­tecz­nie od­dzia­łu­ją, po­wo­du­jąc ich le­cze­nie. Tak więc jest to me­to­da w pe­wien spo­sób zdal­ne­go wpły­wa­nia na or­ga­nizm bez si­ło­wych ma­ni­pu­la­cji, co po­twier­dza nie­in­wa­zyj­ność i bez­pie­czeń­stwo sto­so­wa­nia. Jej pro­sto­ta prze­ja­wia się w spój­nym i czy­tel­nym sche­ma­cie po­stę­po­wa­nia z pa­cjen­tem, a tak­że w do­stęp­no­ści i ła­two­ści opa­no­wa­nia przy­naj­mniej w pod­sta­wo­wym za­kre­sie. Ko­lej­ną ce­chą jest wy­jąt­ko­wa sku­tecz­ność, któ­ra po­zwa­la wy­le­czyć lub przy­naj­mniej do­pro­wa­dzić do za­uwa­żal­nej po­pra­wy sta­nu zdro­wia w znacz­nie krót­szym cza­sie, niż prze­cięt­nie wy­ma­ga­ny dla da­ne­go scho­rze­nia.

Sz­cze­gól­ną ce­chą tej me­to­dy jest mi­ni­ma­lizm, za­rów­no w kwe­stii ilo­ści wy­ko­ny­wa­nych ru­chów w cza­sie se­sji, jak i ilo­ści se­sji po­trzeb­nych do wy­le­cze­nia pa­cjen­ta. Te­ra­peu­tom, po­sia­da­ją­cym do­świad­cze­nia z in­ny­mi me­to­da­mi ta­ki­mi jak ma­saż, spra­wia wie­le trud­no­ści przy­swo­je­nie so­bie te­go mi­ni­ma­li­zmu i za­ak­cep­to­wa­nie fak­tu, że nie trze­ba wkła­dać wiel­kie­go wy­sił­ku fi­zycz­ne­go przez go­dzi­nę, lecz wy­star­czy wy­ko­nać kil­ka sub­tel­nych ru­chów, aby osią­gnąć ten sam, a nie­rzad­ko znacz­nie sil­niej­szy i tr­wal­szy efekt te­ra­peu­tyczny. To sa­mo do­ty­czy nie­któ­rych pa­cjen­tów, któ­rzy ocze­ku­ją od te­ra­peu­ty po­świę­ce­nia im cza­su i uwa­gi w cią­gu ca­łe­go za­bie­gu, pod­czas, gdy w Tech­ni­ce Bo­we­na te­ra­peu­ta, nie dość, że wy­ko­nu­je nie wie­le ru­chów, to jesz­cze kil­ka­krot­nie zo­sta­wia pa­cjen­ta sa­me­go na dłu­gie mi­nu­ty.

Nie­wąt­pli­wie jest to ory­gi­nal­na kon­cep­cja pra­cy z cia­łem, z grun­tu nie po­dob­na do in­nych i nie­po­cho­dzą­ca od żad­nej in­nej me­to­dy

Ty­po­wym skut­kiem dzia­ła­nia Tech­ni­ki Bo­we­na jest prze­łą­cze­nie or­ga­nizmu pa­cjen­ta w stan autote­ra­pii. U wie­lu pa­cjen­tów jest to stan sta­ły, tr­wa­ją­cy la­ta­mi, umoż­li­wia­ją­cy ich or­ga­nizmom ra­dze­nie so­bie z bie­żą­cy­mi pro­ble­ma­mi zdro­wot­ny­mi bez in­ge­ren­cji te­ra­peu­tycz­nej, czy far­ma­ko­lo­gicz­nej. Do­ty­czy to na przy­kład ura­zów, bó­lów wy­ni­ka­ją­cych z prze­cią­że­nia, chwi­lo­we­go osła­bie­nia ukła­du od­por­no­ścio­we­go (prze­zię­bień). In­ni pa­cjen­ci po­trze­bu­ją po­now­ne­go od­blo­ko­wa­nia or­ga­nizmu co ja­kiś czas. Jesz­cze in­ni po­win­ni dość re­gu­lar­nie ko­rzy­stać z za­bie­gów, gdyż or­ga­nizm ich, mi­mo iż ła­two pod­da­je się te­ra­pii Tech­ni­ką Bo­we­na, od­blo­ko­wu­jąc pro­ce­sy sa­mo na­praw­cze, to jed­nak jest rów­nie po­dat­ny na czyn­ni­ki blo­ku­ją­ce. U ta­kich osób wska­za­ne jest wraz z te­ra­pią za­ini­cjo­wa­nie zmian w sty­lu ży­cia.