Po­więź

Włók­ni­sta bło­na, któ­ra ota­cza i pod­trzy­mu­je mię­śnie, tkan­ki oraz wie­le or­ga­nów. Two­rzy prze­strzeń po­mię­dzy po­szcze­gól­ny­mi gru­pa­mi mię­śni, po­mię­dzy po­je­dyn­czy­mi mię­śniami, po­je­dyn­czy­mi włók­na­mi, i tak da­lej, aż do mi­kro­sko­pij­nych po­dzia­łów, po­zwa­la­jąc w ten spo­sób na opty­mal­ny i zdro­wy prze­pływ pły­nów do wszyst­kich mię­śni i sta­wów w ca­łym cie­le. Każ­dy z ru­chów Bo­we­na wy­ko­ny­wa­ny jest na po­zio­mie po­wierzch­nio­wym po­wię­zi i ma wpływ na jej re­la­cję z da­nym ner­wem, mię­śniem lub ścię­gnem, któ­ry jest sty­mu­lo­wa­ny. Po­więź od­gry­wa klu­czo­wą ro­lę w ko­or­dy­na­cji mię­śni, utrzy­ma­niem pro­stej po­sta­wy i ogól­nej spój­no­ści struk­tu­ral­nej i funk­cjo­nal­nej. Te wszyst­kie ele­men­ty zo­sta­ją za­kłó­co­ne, kie­dy w efek­cie kon­tu­zji po­więź się usztyw­nia, kur­czy, skrę­ca i od­wad­nia, co wy­ka­za­ły pra­ce Idy Rolf i wie­lu in­nych oste­opa­tów. Po Bo­we­now­skiej se­sji te­ra­peu­tycz­nej bar­dzo czę­sto zro­sty po­lu­zo­wu­ją się, tkan­ka bli­zny mięk­nie, po­sta­wa i zdol­ność po­ru­sza­nia wy­ka­zu­ją wy­raź­ną po­pra­wę, bez si­ło­we­go po­bu­dza­nia i roz­cią­ga­nia. Sz­cze­gól­ną ro­lę je­śli cho­dzi o efek­tyw­ność Bo­we­now­skiej tech­ni­ki le­cze­nia od­gry­wa je­den z ty­pów re­cep­to­rów –  no­cy­cep­tor. No­cy­cep­to­ry są od­po­wie­dzial­ne za re­je­stro­wa­nie nie­przy­jem­nych bodź­ców, któ­re po­ten­cjal­nie – bądź re­al­nie – ma­ją nisz­czy­ciel­ski wpływ na tkan­ki. Cza­sa­mi na­zy­wa się je re­cep­to­ra­mi bó­lu, nie­mniej jed­nak na­zwa ta mo­że być my­lą­ca, po­nie­waż ból jest w rze­czy­wi­sto­ści re­je­stro­wa­ny na wyż­szym po­zio­mie, przez mózg. No­cy­cep­to­ry wy­stę­pu­ją w więk­szo­ści tka­nek, ale jest ich szcze­gól­nie wie­le w po­wię­zi, Kie­dy cia­ło ule­ga kon­tu­zji, np. zła­ma­ne­go pal­ca sto­py, no­cy­cep­tory wy­sy­ła­ją au­to­ma­tycz­ny sy­gnał o pręd­ko­ści 70-120 me­trów na se­kun­dę za po­mo­cą włó­kien do­pro­wa­dza­ją­cych do wzgó­rza, znaj­du­ją­ce­go się w mó­zgu. Na­stęp­nie in­for­ma­cja ta jest prze­twa­rza­na przez ko­rę mó­zgo­wą i od­sy­ła­na z po­wro­tem wzdłuż in­nych włó­kien do uszko­dzo­ne­go miej­sca, aby roz­po­cząć pro­ces go­je­nia po­przez ob­kur­cza­nie mię­śni i za­ini­cjo­wa­nie sta­nu za­pal­ne­go da­ne­go ob­sza­ru. Je­że­li ból utrzy­mu­je się przez dłuż­szy czas, po­więź po­zo­sta­je w sta­nie przy­kur­cze­nia dla ochro­ny bo­lą­ce­go ob­sza­ru, po­wo­du­jąc dys­funk­cję bądź ogra­ni­cze­nie ru­chu ota­czającej da­ną część tkan­ki. Dla­te­go na­wet po zro­śnię­ciu się ko­ści cią­gle ku­le­je­my, po­nie­waż po­więź po­zo­sta­je w tej sa­mej po­zy­cji i w ten spo­sób ogra­ni­cza moż­li­wość po­ru­sza­nia się. Przy każ­dym Bo­we­now­skim ru­chu na­stę­pu­je po­ru­sze­nie po­wię­zi. Jest ona mi­ni­mal­nie draż­nio­na, ale nie od­dzie­la się jej na si­łę. W mo­men­cie, gdy przy­cze­py po­wię­zi zo­sta­ją po­luź­nio­ne a tkan­ka łącz­na bli­zny mięk­nie i kur­czy się, po­więź mo­że zre­du­ko­wać swo­je na­pię­cie. W ten spo­sób struk­tu­ry mię­śniowo-szkieletowe są w sta­nie zwięk­szyć za­kres wy­ko­ny­wa­nych ru­chów i wy­ko­rzy­stać ca­ły swój po­ten­cjał. W kon­se­kwen­cji rów­nież sys­tem ner­wo­wy, na­czy­nia kr­wio­no­śne i wę­zły chłon­ne znaj­du­ją­ce się w owej roz­luź­nio­nej tkan­ce mo­gą funk­cjo­no­wać bar­dziej opty­mal­nie. Nie­zbyt in­ten­syw­ne ru­chy Bo­we­na przy­czy­nia­ją się do roz­cią­ga­nia włó­kien ko­la­ge­no­wych oraz do zmian w tkan­ce łącz­nej. To z ko­lei sty­mu­lu­je no­cy­cep­tory, znaj­du­ją­ce się w po­wię­zi oraz tkan­ce łącz­nej, do wy­sy­ła­nia przez cen­tral­ny sys­tem ner­wo­wy „nie­-ne­ga­tyw­ny­ch” im­pul­sów do ko­ry mó­zgo­wej, któ­ra od­czy­tu­jąc owe sy­gnały ini­cju­je pro­ces samole­cze­nia od­po­wied­nie­go dla da­ne­go eta­pu „na­pra­wy”. Ko­ra mó­zgo­wa wy­sy­ła dro­gą włó­kien od­pro­wa­dza­ją­cych sy­gnał do zli­kwi­do­wa­nia sta­nu za­pal­ne­go i roz­luź­nie­nia włó­kien mię­śniowych oraz tkan­ki łącz­nej.