Har­mo­nij­ne wi­bra­cje lub mo­del re­zo­nan­so­wy

Ru­chy Bo­we­na usta­na­wia­ją sche­mat wi­bra­cji, któ­ry przy­wra­ca or­ga­nizm do rów­no­wa­gi i har­mo­nii. Ucząc się ana­to­mii i fi­zjo­lo­gii, do­wia­du­je­my się, że szkie­let wy­zna­cza ra­my struk­tu­ral­ne i funk­cjo­nal­ne ca­łe­go cia­ła. Tym­cza­sem naj­now­sze teo­rie su­ge­ru­ją, że cia­ło jest w rze­czy­wi­sto­ści zin­te­gro­wa­nym sys­te­mem ele­men­tów sta­łych i roz­cią­gli­wych (ang. ten­se­gri­ty – po­ję­cie za­czerp­nię­te z ję­zy­ka in­ży­nie­rii bu­dow­la­nej). Ozna­cza to, że ko­ści wraz z ota­cza­ją­cy­mi je mię­śnia­mi, ścię­gna­mi i wię­za­dła­mi, po­zo­sta­ją­cy­mi w cią­głym na­prę­że­niu, utrzy­mu­ją po­sta­wę cia­ła. Ele­men­ty roz­cią­gli­we po­win­ny funk­cjo­no­wać w prze­ciw­staw­nych pa­rach, dla za­cho­wa­nia rów­no­wa­gi ca­łej struk­tu­ry. Je­śli z ja­kie­goś po­wo­du utra­cą swo­ją sprę­ży­stość i gięt­kość, ca­ła zin­te­gro­wa­na struk­tu­ra prze­sta­je ist­nieć. Dla za­cho­wa­nia jej sta­bil­no­ści, in­ne ele­men­ty na­pi­na­ją się, po­wo­dując na­pię­cie ko­lej­nych, a w kon­se­kwen­cji prze­py­cha­nie, lub po­cią­ga­nie ele­men­tów sta­łych. W ten spo­sób do­cho­dzi do np. skrzy­wień krę­go­słu­pa, po­cią­ga­ne­go w róż­nych kie­run­kach przez nie­rów­no­mier­nie na­pię­te mię­śnie. Za­ch­wia­nie rów­no­wa­gi te­go sys­te­mu jest roz­po­zna­wal­ne przez or­ga­nizm, po­nie­waż roz­cho­dzą­ce się fa­le ener­gii w miej­scach ‘usz­ko­dzo­ny­ch’ ma­ją in­ną am­pli­tu­dę i czę­sto­tli­wość. Ru­chy Tech­ni­ki Bo­we­na, wy­sy­ła­ją pre­cy­zyj­ne po­bu­dza­ją­ce wi­bra­cje do or­ga­nizmu, oży­wia­ją­ce i roz­luź­nia­ją­ce mię­śnie, ścię­gna oraz wię­za­dła, roz­pro­wa­dza­ne przez sys­tem zin­te­gro­wa­ny. Me­cha­ni­zmy sa­mo­mo­ni­to­ru­ją­ce sys­te­mu da­ją moż­li­wość roz­po­zna­nia, że uszko­dze­nie zo­sta­ło usu­nię­te. Na­pię­cia w obrę­bie sys­te­mu zin­te­gro­wa­ne­go, for­mu­ją­ce wzo­rzec tkan­ko­wy, są w sta­nie trans­mi­to­wać in­for­ma­cje har­mo­nij­nie i ter­mo­dy­na­micz­nie. Zin­te­gro­wa­na na­tu­ra wzor­ca tkan­ko­we­go umoż­li­wia mu od­czu­wa­nie, prze­no­sze­nie i dzia­ła­nie za­rów­no w prze­strze­ni we­wnątrz­ko­mór­ko­wej, jak i po­za­ko­mór­ko­wej.